Anmeldelse: The Rolling Stones – The Marquee Club Live in 1971

The Rolling Stones held fram gravinga i arkivet, og denne gongen har dei funne ein glimrande konsert frå 1971.

Mange fans av The Rolling Stones meiner at gullalderen deira var frå 1968 til 1972. Dette fabelaktige livedokumentet frå 1971 kan brukast som bevis på dette.

Band som passerer ein viss alder fokuserer gjerne på andre ting enn då dei var yngre. Ein ting er ofte at straumen av nye album og låtar stilner hen. Det ein kan håpe på i desse tilfella er at bandet i staden begynner å grave etter godbitar i arkiva, der det forhåpentlegvis fins demoar, studioskisser og konsertmateriale frå ei lang karriere. Som ofte er det fansen vil ha.

The Rolling Stones er eit av banda som har tatt eit slikt grep, til fansens store glede. For nokre år sidan lanserte dei arkivserien From the Vault, som er ein ny serie med konsertopptak frå arkivet som aldri har vore offisielt tilgjengelege før.

The Marquee Live in 1971 er den tredje utgivinga som The Rolling Stones slepp i denne serien. Tidlegare har vi fått opptak frå Hampton Coliseum (1981) og L.A. Forum (1975). Det vil utan tvil kome mange fleire godbitar i tida framover, og det kan bli virkelig interessant om bandet held fram med å grave seg bakover i tid.

Den nyaste utgivinga byr på ein intimkonsert på legendariske Marquee Club i London den 26. mars 1971. Bandet hadde akkurat gjennomført ein turné i England, og dette var omtrent ein måned før det legendariske Sticky Fingers-albumet blei lansert.

Materiale frå det komande albumet hadde blitt debutert på denne turnéen, og fire tidlege smakebitar er også å finnepå denne utgivinga. Ein skal spesielt legge merke til den nydelige versjonen av balladen I Got the Blues, som sjeldan har blitt framført seinare.

Gitaristen Mick Taylor, som hadde tatt over for Brian Jones to år tidlegare, var no fullt integrert i bandet, som aldri hadde vore bedre. Taylor var ein virtous sologitarist som gav bandet eit perfekt 70-talsuttrykk. Det var noko heilt anna enn det dei hadde hatt med multiinstrumentalisten Jones tidlegare og som dei fekk med rockegitaristen Ron Wood seinare.

Så gudebenåda som Taylor enn var på gitaren, var han derimot inga stor scenepersonlegheit. Han hadde hverken Jones sin karisma eller rock’n’roll-imaget til Wood. Stones hadde alltid ei ubevegelig saltstøtte på scena i Bill Wyman. Med Mick Taylor i bandet kan ein nesten seie at dei hadde to.

Spørsmålet er om det betyr noko frå eller til på ei så lita scene som dette, der frontmann Mick Jagger knapt har plass til meir enn nokre begrensa dansetrinn (men klapper desto meir i løpet av denne konserten). Keith Richards held seg også stort sett på sin tilmålte plass på venstre scenekant. Men det funker, og bandet viser at dei kan trives også på ei lita scene.

Det gir konserten ei eiga nerve å sjå bandet stå så tett saman som dei gjer her. Det er rått, sveitt og ekte.

Det skulle gå ei god stund før ein fekk sjansen til å sjå bandet på ei så lita og intim scene igjen. Like rundt hjørnet venta gigantiske verdensturnear der dei tok steget opp til å bli eit fulltids stadion- og arenaband. Det har dei i det store og heile vore sidan. Det gjer ein berre meir takknemmeleg for utgivingar som denne.

Det står heller ingenting på den tekniske presentasjonen. Bildekvaliteten er restaurert og lyden har også fått ein ny miks for denne utgivinga, som blir lansert på SD Blu-ray, DVD og digitale format, i tillegg til reine lydutgivelser på CD og vinyl.

Konserten blei aldri spelt inn i HD, så BD-utgåva har oppskalert SD bildekvalitet. Den kan difor ikkje konkurrere med nye konsertar i full HD, men det er like fullt ei veldig pen og heilt godkjent gjengiving vi får her.

Lydopptaket er i utgangspunktet gjort som ukomprimert stereo. Bob Clearmountain har for denne utgivinga miksa dette om til eit DTS-HD Master Audio spor. Den originale stereoinnspelinga blei gjort av det berømte Rolling Stones Mobile-studioet, og resultatet var at konserten blei spelt inn med like god lyd som studioinnspelingane frå denne tida. Resultatet som føreligg er difor så bra som det overhodet var mogleg å få det i 1971. Eg er rett og slett svært godt nøgd med lyden til denne utgivinga.

Det er svært lite å trekke for, bortsett frå at det komplette settet dessverre ikkje er tilgjengeleg og det totale programmet kan synes å være noko kort. Hadde dette vore eit fullverdig sett hadde toppkarakteren vore innan rekkevidde. Bonuskutta med alternative takningar og materiale frå Top of the Pops dreg speletida opp frå 35 minutt til ein drøy time, og det er greit nok – det er uansett alt som fins frå denne konserten. Spørsmålet blir i så fall kva ein ellers kunne lagt til for å få ei fyldigare pakke.

Uansett er konklusjonen utan tvil at dette er ein heilt essensiell konsert med ekte rock’n’roll frå start til slutt. Legendestatusen til opptaket, og bandets utrulege musikalske kapasitet på denne tida, gjer dette til ei heilt essensiell utgiving. Alle fans av Stones og klassisk rock generelt skal sjølvsagt ha denne!

Konserten på Marquee blei i utgangspunktet filma for amerikansk fjernsyn. No blir den endelig gitt ut via Eagle Rock Entertainment, og kan finnast/bestillast frå dei aller fleste musikk- og filmforhandlarar.

SETTLISTE:

1) Live With Me
2) Dead Flowers
3) I Got the Blues
4) Let It Rock
5) Midnight Rambler
6) (I Can’t Get No) Satisfaction
7) Bitch
8) Brown Sugar

BONUSSPOR:
9) I Got the Blues (alternative take 1)
10) I Got the Blues (alternative take 2)
11) Bitch (alternative take 1)
12) Bitch (alternative take 2)
13) Brown Sugar (from Top of the Pops)